cosmic microwave background radiation

I feel lyk writing about cosmic microwave background radiation or CMB, a topic i know little about.

It is the radiation that originated a few hundred thousand years after the big bang, the first EM waves of the universe, and have been propagating ever since, filling the entire universe uniformly.

Their nature and their charecteristic features are results of the state of the universe during their birth and subsequent voyage through the universe. So, scientists analyse these to come up with new and interesting info about the state of the universe right after the big bang and the consequent transformations it underwent to become what it is now.

Basically, the CMB are lyk messengers who have started there journey billions of years ago, and been journeying ever since, with their load of some secret they choose not to hide (one only needs choose to look to see it), never stopping, onward to that far off (both by time and distance) destination, their eyes and mind sharpened by, and only  lingering on, the knowledge of that predetermined destiny……..

Magical, isn’t it!

that guy!

hes tall. a lot more than me

kinda handsome….

simple….

elegance in his poise…

the corner of his lips twisting occasionally into a smile, but never into a full fledged laugh….. hiding or always holding back some mystery……

 

among that noisy lot of youngsters…

him, the butt of some joke right now…

his thin lips twisting. that beautiful smile again!

the air of a man who appreciates adventure. but no reckless fun for him!

 

always silent…

eyes that speak a million words…

a million that i have heard somewhere…. some day far off in the past.

but not on that busy railway platform.

~

~

and then, 1 unintended glance, myway.

and i feel lyk crying out “I LOVE YOU!!!!” :*

haaa!!!! it wud all have been so wonderful!

~

~

Just that,

there’s no such guy……

yet! 😉

To my loving sister………

A night like every night. The loneliness biting into you. you can’t but help wondering if some1 cares.

So I send out messages. they say “i’m really feeln sad. kinda bad :(”

and decide to turn in. because no 1 usually takes such messages seriously. every1 has their own problems. i kan’t blame them.

5 minutes later, i’m sitting on the stairs near my hostel room, staring into her eyes, those jewels that are taking  in all of me. I hear her giving me advice, sharing her experiences, and i’m a little taken aback! little ashamed…. because i realised that the problem to solving my problem lay in my immature, rather selfish, approach.

and then she says: “its alright anju, i knw how its lyk for u. u try to take on evrthn on ur own. hey, i do that too. but sometimes, u need to let some1 lend a shoulder 4 u to lean on.”

i feel lyk crying. so i turn my gaze away. this is the one person on whose shoulders i can fall on and cry!

but i sit straight – a little more away from her. i dont know y i’m behaving like this. it has become a habit of sort for so long, that i just cant think up a reason.

sorry chechi.

മകൾ

അവളുടെ ഫോൺ വീണ്ടും മുഴങ്ങി. 8835… എന്നു തുടങ്ങുന്ന ആ പത്തക്ക നംബർ അതിൽ തെളിഞ്ഞു. അവൾക്കു ആ കാൾ ‘അറ്റന്റ്’ ചെയ്യാൻ പറ്റുന്നതിനു മുൻപു അവളുടെ അച്ഛൻ ഫോൺ പിടിച്ചുവാങ്ങി ‘സിം’ ഊരി ഒടിച്ചു കളഞ്ഞു.

“എനിക്കൂ നിന്നോടു നിന്നു കാര്യം പറയാൻ നേരമില്ല!” അതും പറഞ്ഞ് അച്ഛൻ ഇറങ്ങിപ്പോയി.

അവൾക്കു വല്ലാത്ത സങ്കടവും ദേഷ്യവും തോന്നി. ഓടി മുറിയിൽ കയറി കതകടച്ചു. പക്ഷെ കിടക്കയിൽ വീണു കരഞ്ഞില്ല. പകരം ഉടുപ്പിനിടയിൽ ഒളിച്ചു വച്ചിരുന്ന, ‘അവൻ’തന്ന, ‘അവൻ’ മാത്രം വിളിക്കാറുള്ള, ഫോൺ എടുത്ത് ആ പത്തക്ക നംബർ അമർത്തി, വാതിലിൽ ആ വാതിലിൽ എന്നുള്ള അവന്റെ കാളർ ടോണും കേട്ടു നിശബ്ദയായ്, ഉദ്വേഗഭരിതയായ്, ഇരുന്നു.

‘അവൻ’ എടുത്തു.

“സുനിൽ! ഞാനെന്താ ചെയ്യേണ്ടത്? അച്ഛനിനി എന്നെ കോളേജിലേക്കു വിടുന്നില്ലെന്നു!”

“നീ സമാധാനമായിട്ടിരിക്ക്. രണ്ടു ദിവസത്തിനുള്ളിൽ ഞാൻ നിന്നെ അവിടുന്നു ചാടിക്കാം!”

“ഉം……”

അവൾ രാത്രി വൈകുവോളം ഫോണിൽ സംസാരിച്ചിരുന്നു. അമ്മ വന്നു വിളിച്ചപ്പോൾ കഴിക്കാൻ പോയില്ല. അവൾ കരഞ്ഞുറങ്ങി എന്നു കരുതി അമ്മ പോയി.

അമ്മയുടെ കാര്യം അത്രയേ ഉള്ളു. അച്ഛനെ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നിടത്താണു പ്രശ്നം. അന്നുതന്നെ, അച്ഛൻ വീട്ടിൽ ഇല്ലാതിരുന്നതുകൊണ്ടാണു അവൾക്കു സുനിലുമായ് അത്രയും നേരം സംസാരിച്ചിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞത്. അല്ലെങ്കിൽ, ഈ അവസരത്തിൽ, അച്ഛൻ അവളെ തന്റെ കൺവെട്ടത്തു നിന്നു മാറാൻ സമ്മതിക്കില്ലായിരുന്നു. ഇളയച്ഛനു സുഖമില്ലാത്തതുകൊണ്ടു ആശുപത്രിയിൽ കൂട്ടുനില്ക്കാൻ പോയിരിക്കുകയാണു അച്ഛൻ.

കഴിഞ്ഞ ബുധനാഴ്ചയാണു കാര്യം പുറത്താകുന്നതു. എങ്ങനെയെന്നറിയില്ല. ഹോസ്റ്റലിലായിരുന്നതുകൊണ്ടു ആ മൂന്നു ദിവസവും രക്ഷയുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷേ, മനസ്സമാധാനം തീരെയില്ലായിരുന്നു. ഫോണിന്റടുത്തുനിന്ന് മാറാൻ നേരമില്ലായിരുന്നു. അച്ഛനും സുനിലും മാറിമാറി വിളിക്കുകയായിരുന്നു. അച്ഛനോടു എന്തുപറയണമെന്നു നിശ്ചയമില്ലായിരുന്നു. വിട്ടുതരാൻ കൂട്ടാക്കുന്നില്ലായിരുന്നു അച്ഛൻ.  എന്നാലും ഒരു പ്രതീക്ഷയുണ്ടായിരുന്നു. കാരണം അച്ഛൻ പൊതുവെ ശാന്തസ്വഭാവിയാണു, ചില കടുമ്പിടുത്തങ്ങൾ ഒക്കെ ഉണ്ടെങ്കിലും!  മാത്രമല്ല ഈ മൂന്നു ദിവസവും അച്ഛൻ തന്നോടു വളരെ സൗമ്യമായി തന്നെയായിരുന്നു സംസാരിച്ചിരുന്നത്. വലിയ ദേഷ്യമൊന്നും കാണിച്ചിരുന്നില്ല. തന്റെ അഗ്രഹത്തിനു വഴങ്ങും എന്നു തോന്നിപ്പോയി. അതുവച്ചു, ഇന്നലെ തിരിച്ചു വീട്ടിലേക്കു വരുമ്പൊൾ സാധാരണപോലെ വെറുതെ അതുമിതും സംസരിക്കാൻ തുടങ്ങിയതാണു. അച്ഛൻ തട്ടിക്കയറി! അച്ഛന്റെ കാര്യം ഒന്നും താനറിയേണ്ടതില്ല എന്നു പറഞ്ഞു. എന്തിനാ അച്ഛനെ ഇങ്ങനെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നത് എന്നു ചോദിച്ചു!

“അച്ഛന്റെ ഒരു കാര്യവും താനറിയേണ്ടതില്ല”. ഇതുവരെ അങ്ങനായിരുന്നില്ല. താനായിരുന്നു അച്ഛന്റെ എല്ലാമെല്ലാം. “എന്തിനാ അച്ഛനെ ഇങ്ങനെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നത്” എന്ന്….

ഇതുവരെ അച്ഛൻ അവളോടു ശുണ്ഠിയെടുത്തിട്ടില്ല. ഇതാദ്യമായിട്ടാണു ഇങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നതു…. അച്ഛനു അത്രയും വിഷമമായോ?….. പക്ഷേ തനിക്കെത്ര വിഷമമുണ്ടായിട്ടുണ്ടാകും എന്ന് അച്ഛൻ ആലോചിച്ചോ?! വേണ്ടാ! അതിന്റെ ഫലം നാളെ മനസ്സിലാക്കും……

അച്ഛാ. സുനിലില്ലാതെ എനിക്കു കഴിയാനാവില്ല. ഞാൻ ചത്തുപോകും. ഞാനങ്ങനെ വിഷമിച്ചിരിക്കുന്നതു കണ്ടാൽ അച്ചനും സഹിക്കില്ല…. അച്ഛനെ വിഷമിപ്പിക്കാൻ എനിക്കും തോന്നുന്നില്ല.അതുകൊണ്ടാണു ഞാനിതു ചെയ്യുന്നത്. അച്ഛന്റെ വിഷമം കുറയ്ക്കാൻ, കൂടുതൽ വിഷമം ഉണ്ടാകാതിരിക്കാൻ, വേണ്ടിയാണു. എന്നാലും…. സുനിൽ നല്ല മനുഷ്യനാണു. അച്ഛനറിയാത്തതുകൊണ്ടാണു. എനിക്കു അവന്റെ കൂടെ സുഖമായിരിക്കും. അച്ഛനീ വട്ടം ക്ഷമിക്കണം……

 

 

രാവിലെ ലാന്റ്ലൈനിന്റെ ശബ്ദം കേട്ടാണു അവൾ ഉണർന്നതു. “മോളേ! മോളേ നീ എഴുന്നേറ്റോ? വാതിൽ തുറക്ക്. അച്ഛനാ വിളിച്ചതു.”

അനക്കമില്ല.

“മോളേ…”

അമ്മയുടെ ശബ്ദം ഇടറിയിരിക്കുന്നു.

“നിന്റെ…. ഇളയച്ഛൻ മരിച്ചെന്ന്”

‘ഏന്തു??’ അവൾ ചാടിയെണീറ്റു. തലയിലേക്ക് എന്തൊക്കെയൊ അരിച്ചു കേറുമ്പോലെ അവൾക്കു തോന്നി. തല കറങ്ങുന്നു. അവൾ മെത്തയിലേക്ക് തിരിച്ചു വീണു കരയാൻ തുടങ്ങി. ഏങ്ങിയേങ്ങി…..

അവൾ കരയുന്നതു കേട്ടിട്ട് ഉണർന്നെന്നു മനസ്സിലാക്കിയാകണം വേഗം കുളിച്ചൊരുങ്ങിയിറങ്ങാൻ പറഞ്ഞ് അമ്മ അപ്പുറത്തേക്കു പോയി.

‘അയ്യോ! അച്ഛനെന്തായിക്കാണും! ഒരേയൊരനിയനല്ലേ? എങ്ങനെ സഹിക്കും? ഈ ഷോക്ക് അച്ഛനു താങ്ങാനയില്ലെങ്കിൽ….. അയ്യയ്യോ! അങ്ങനെ ചിന്തിക്കണ്ടാ! ഒന്നു വിളിക്കണമല്ലോ. അച്ഛനു എന്നെയാണു ഏറ്റവും ഇഷ്ടം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഉറപ്പായും വിളിക്കണം. ആശ്വസിപ്പിക്കണം. പക്ഷെ ഞാൻ വിളിച്ചാൽ… ഇന്നലത്തെ ദേഷ്യം വല്ലതും കാണിക്കുമോ? നീ എന്തിനാ അന്വേഷിക്കുന്നത് എന്നു ചോദിക്കുമോ? അങ്ങനെ ഒന്നു താങ്ങാനാവില്ല എനിക്ക്! എനിക്കു പിന്നെ ജീവിക്കാനാകില്ല!

‘അയ്യോ മരുന്നെടുത്തു കാണുമോ? പ്രെഷർ ഉള്ളതാ. ഭഗവാനേ!

’പണ്ടേ പറയാറുള്ളതാ അച്ഛന്റെ വീട്ടിലുള്ളവർക്കൊന്നും അധികം ആയുസ്സില്ലെന്നു. അപ്പുപ്പൻ 65 വയസ്സായപ്പോൾ മരിച്ചു. ഇളയച്ഛനു 55 തികഞ്ഞിട്ടില്ലായിരുന്നു. അച്ഛനാണെങ്കിൽ 66….

‘അച്ഛനിപ്പോൾ ഒട്ടും വയ്യ. പ്രമേഹമായിരുന്നല്ലോ വില്ലൻ. പണ്ടെന്തുപോലെ ഓടിനടന്നതാ…. ഇന്നലെ വഴക്കു പറഞ്ഞപ്പോൾ ശ്രദ്ധിച്ചതാണു. ശബ്ദം ചെറുതായിരിക്കുന്നു. പഴയ ഗാംഭീര്യം ഒക്കെ പോയിരിക്കുന്നു! ഇപ്പൊ ഒന്നിനും വയ്യാതിരിക്കുന്നു.
ശരീരം സൂക്ഷിക്കില്ല. ഞാനോ അമ്മയൊ ഇല്ലെങ്കിൽ ഭക്ഷണം പോലും നോക്കാതെ തോന്നിയപോലങ്ങു നടന്നേക്കും! വയസ്സ് ഇത്രയും ആയിട്ടും…….’

നിറഞ്ഞൊഴുകിയ കണ്ണുനീർ വകഞ്ഞു മാറ്റിക്കൊണ്ടു അവൾ വീട്ടിലെ ഫോണിനടുത്തേക്കോടി. ഒരു ശീലത്തിന്റെ പുറത്ത് ആ മൊബൈലും ഒരു കയ്യിലെടുത്തു.

അവൾ ലാന്റ്ഫോണെടുത്തൂ. പെട്ടന്നു മടിച്ചു തിരിച്ചു വച്ചൂ. പക്ഷേ ഉടനേതന്നെ റിസീവർ തിരിച്ചെടുത്തൂ, ചെവിയോടു ചേർത്തു വച്ചൂ. വിറകയ്യാലെ അച്ഛന്റെ മൊബൈൽ നംബർ അമർത്തി. ഒത്തിരിനേരം ബെല്ല് അടിച്ചതിനു ശേഷം അച്ചൻ ഫോൺ എടുത്തു.

“ഹലോ?”

“അച്ഛാ…”

“ആ….. ഇളയച്ഛൻ……” അച്ഛന്റെ ശബ്ദം ചെറുതായിരുന്നു.

“ഞാനറിഞ്ഞൂ.”

അതിനുശേഷം അവൾക്കൊന്നും മിണ്ടാനായില്ല. അവൾ ഏങ്ങിക്കരഞ്ഞു.

“മണീ. കരയാതെ.”

മണി, അവളെ സ്നേഹത്തോടെ എല്ലാരും വിളിക്കുന്ന പേരാണു.

“കരയാതെ കുട്ടീ. കരഞ്ഞിട്ടെന്തു കാര്യം?…. ഇത്രേ ഉള്ളു നമ്മുടെ ഒക്കെ കാര്യം…..”

അവൾക്കവിടെ വീണു കിടന്നു കരയാൻ തോന്നി.

“ഞാനിപ്പോൾ ആംബുലൻസിലാണു. ഇളയച്ഛനെ തറവാട്ടിലേക്കു കൊണ്ടു പോവുകയാണു. പെട്ടന്നൊരുങ്ങി അമ്മയേയും കൂട്ടി അങ്ങോട്ടു വാ. ഫോൺ വച്ചോളു. ഞാൻ പിന്നെ വിളിക്കാം.”

അവൾക്കൊന്നും പറയാനായില്ല. കരഞ്ഞു കഴിഞ്ഞാൽ ഇങ്ങനാണു. മൂക്കും തൊണ്ടയും കേറിയങ്ങടയും. അവൾ മെല്ലെ ഫോൺ വച്ചു. മറുവശത്തു അച്ഛൻ കട്ട് ആക്കുന്നതിന്റെ ശബ്ദം കേൾക്കും മുൻപേ വച്ചു.
മുൻപിൽ തുറന്നു കിടക്കുന്ന ജനലിലൂടെ ദൂരത്തെവിടെയോ നോക്കി അവൾ നിന്നു. ഒടുവിൽ കരച്ചിൽ ഒതുങ്ങി.
അമ്മ ഒരുങ്ങി പെട്ടന്നിറങ്ങാൻ വിളിച്ചു. അവൾ അതു കേട്ടു.

പെട്ടന്നു അവളുടെ കയ്യിലെ ഫോൺ മൂളി. ആ പഴയ പത്തക്ക നംബർ… താഴോട്ടു നോക്കാതെ അവൾ പച്ച ബട്ടൺ അമർത്തി, ഫോൺ ചെവിയിൽ വച്ചു. യന്ത്രം കണക്കെ ചോദിച്ചു.

“ആരാ?”

rite here rite now

there was a girl………

she was walking to a place known only to herself and me……..

her foot suddenly got stuck in a fresh hole made by a baby turtle that hatched out…….

she looked at her foot……. hm… only my toes and half more of my foot have got in, i can just pullem out, she thought.

and then she began to wail…… o my foot’s stuck in a pothole. its too far in ! what shall i do ……. what shall i do……..

what if it gets twisted if i try to pull it out, what if it comes apart! :O ……..it isn’t entirely impossible…..

what if the baby turtle’s egg shell prick my feet?? what am i to do………..

by this time a crowd had formed around her and they heard half of her complaining……..

girl! twist ur leg out, some1 shouted

-i cant!!!!!

-do u nt know how to twist ur angle!!

-yes i do!!!

-fyn. lets try smthn else.

-we can use some oil, i’ll go get some.

-sunday. shops closed.  said the shopkeeper, who was in the crowd, and went to open his shop

-how bout filling the hole with some water so that the foot floats out.

-great, does anybody have sm water???

-i did, only i just drank it all.

-that woman over there has a bottle of water……

-sorry i dont let any1 else handle my stuff.

-theres a tap around the corner………..

-only its dry.

-dont worry guys!!!!!!!:D the rains will b here in about a month.

-hm…..

 

-o the poor child. standing in d scorchn sun for so long!

-here have a seat. sm1 brought a chair.

-i cant!!!!!! my foot mite break off.

-oo god! and acouple of fat ladies fainted

the girl started to weep.

-standing this long and in such a queer poster can be bad for ur back.

-huh….?

-yes dear! now do try to sit.

-um… oo….er….

-bend that left knee a lil more……

-the poor thngs exhausted. cud sm1 bring smtn 2 eat?

sm1 did. a mega sandwich.

sm1 else drove it into the girls mouth.

-i dnt want…its too big!

they cut it into smaller pieces and ate half of those.

-the onions gone bad

they pulled out the onions

-the breads stale.

they threw away the bread but kept some crumps from the good part.

-i 4got. i dn lyk sandwiches

 

the sandwich was seen no more and the girl started to cry loud.

-its no use! ive seen this before. lets just chop it off.

what????? exclaimed the girl.

-dn worry luv, we have a trained surgeon in the house.:)

-no!!!!!!

-thats the only thing we kn do nw.

-no other way?????????

-No!

-i wanna c ma mom….

-the faster you get out, the faster u cud c her.

-but its ma foot!

-theres no other way……..

-well…..

-henry, get the saw!

and a man came running with an axe.

-o pray my child. let it be heard loud and clear…….

-AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!!!!!!!

 

meanwhile a man passing by became curious and asked sm1 standing at the edge of the crowd:

– hey wts wrong? is  she in pain?

-ofcourse she is! wt r u? an idiot? dnt u have a conscience?

-i’m sorry……..

-wt ws that? hw kn u b so heartless?

-i said i’m sorry.

-hey! u be polite to that man!

-whos gonna make me?

-u wanna knw?

and a fight started at the back.

soon the men were rolling n the ground.

they  rolled and rolled through the crowd and a whole lot f people, women, children, old people all were almost pulverised by it.

this human steam roller went around a few times and all of sudden changed course and started heading for the centre. towards  all the people trying to amputate the girls foot.

the axe was right over it….and then, KABOOM!

it crashed into the swarm of people and broke up like the pins in a game of bowling ball,

while the crowd around the lil girl,  which  cudnt quite handle the momentum of the roller, toppled over, chair girl and all!

when the girl got up she found her foot unstuck and happily resumed her course of travel.

the extra momentum had made the axe go off track and end up on the surgeons foot. fortunately, the sandwich filled his mouth so that he didnt have to cry out.

finally, job done, all the people dispersed to various hospitals around the countryside, o! and some to their homes 🙂

gudmrng evr1.

the ‘new’ world

the world is a miserable stage and all the dancers are miserable freaks.
d u knw whats the sign of growing up? wickedness. crooked minds.
always used to think that my peers, the kids tat we are, we can change the world, because we are pure at heart, if we were to just take over right nw before we learn all the muck “tat we need to survive in the world” from the grown ups, the world would be a better place……..

what is the world coming to? were innocence is perceived with disgust, tolerance equated to weakness, the corporate world demanding everyone to be rutheless in the ever growing rat race. where introverts have no space….
when a majority of all great minds were introverts.
this new world where deceit is accepted and is a requirement, manipulation of facts and concealment of truth are necessities and everyday is a struggle.
where kindness, generosity, sincerity and goodness of heart have fled, making the few innocent souls too as dead from hopelessness and lack of faith in the above mention qualities.
where introspection and retrospection die.

its always true that the evil accumalates with every generation because we havent been able to clear away the evil in any one generation completely, such that it will eventually be passed down into the next.

the era that this is- where the heart shall succumb to this new world’s maya, when all faith in goodness fails and courage slips away, i like to recite these lines, to be reminded of the truth, to have strength to distinguish right from wrong:

a verse from Tagore’s Gitanjali. . . .

“Where the mind is without fear and the head is held high;

Where knowledge is free;

Where the world has not been broken up

into fragments by narrow domestic walls;

Where words come out from the depth of truth;

Where tireless striving stretches its arms towards perfection;

Where the clear stream of reason

has not lost its way into the dreary desert sand of dead habit;

Where the mind is led forward by thee into ever-widening thought and action–

–

Into that heaven of freedom, my Father, let my country awake.”

the ‘new’ world

paranoidzblog

things happend are unexpected but that ws due to the sheer negligence of the fact that it could have happened. life’s gone, past ahead, its time to move on but when the past haunts u, one cannot find safety inthe present and even in the future. even the image of your shadow creates fear in you. Life’s mystery, a very confusing game. Some get’s hold of the mystery others don’t. Still we are given chances to move on. “BUT…” thats the problem “but”, 3 letterd word that pokes up in every uneven places. Situation changes, people changes, its a new ecosystem “make up urself” “adapt urself” there are opportunities waiting for you. Failures may happen, be bold prove to failures that t will fail to fail you. Forgetting the past is impossible, but u can live in present. Accept the fact past is pat, things gone r gone for ever…

View original post 1,014 more words

when midnight struck….. on oct 1st

You know, sometimes what makes you believe in God are the little miracles, those bits of joy, that he throws into your life, and that too unexpectedely.

Radhu ma Luv calls me in the dead of the night, where only the little owlets twitch, and I wonder whats the emergency. And she says  “HAPPY BIRTHDAY! da anjali!”.

God! I forgot my own birthday! ITS MA BIRTHDAY!

While she chuckles at the little piece of idiocy that i have just exhibited, I feel grateful, truly grateful, that I have her, that I sat down this night to work on ma seminar, and miraculously mother let me do it too, even though the light flooding into the next room where she sleeps disturbs her.

moments later I get another call. its suji! ma frnd frm yonder days. one f ma besties. we talk for long and the only thing that worries her is if shes keepn the line busy for others who might call me. but i’m just happy. u dn need to worry abt that, i say, honestly frm ma heart.

a lovely msg frm sreedhar, anothe bestie, hum i jes found again aft a long gap, and i thought its all done.

and then father msgs !!! (hes not @ home 2day) and i’m lost for words. reserved as i am, i cudnt react save for sendn a laughn smiley:D. and he calls back reserved as he is, just like me, but still the anxiety that he has for his fav person ebbing in his voice. we talk and he puts down the phone, and then calls again, and calls once more. and as he does i’m sure this is the last one for now.

but then she beeps again. n ts ws unexpctd. ma anime buddie!!!!!! shyam!!!! he cared enough 2 rmembr. honestly, he tnks me close enough to care to rmbr???

thats just amazing……..

now my phone, clothed in her beautiful pink costume, stays silent………..

……..while my heart dances to a million tunes these sweet touches of luv are playing to me:D:D:D

casual clicks

some stuff that i clicked ages ago……..

a praying mantess, kinda sneakn around.

2days diary page

ഇതാ ഞാൻ എഴുതിത്തുടങ്ങാൻ പൊകുകയാണു.

എന്തോ ഒരു ഹൃദയവേദന.

എന്നെ ഈ ബ്ലോഗ് തുടങ്ങാൻ പ്രേരിപ്പിച്ചതു എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വിഷ്ണുച്ചേട്ടനാണു. ഓരൊ പോസ്റ്റിനും കമെന്റ്സും ലൈക്സുമിട്ടു എന്നെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതുമുണ്ടു. അതൊരിക്കലും മറക്കാവുന്നതല്ല! കാരണം ഇത്ര മടിച്ചിയായ ഞാൻ അല്ലെങ്കിൽ ഈ പ്രദേശത്തേക്കേ തിരിഞ്ഞു നോക്കില്ലായിരുന്നു. ഇതെഴുതിത്തുടങ്ങിയപ്പോഴാണു ഇതിന്റെ രസം മനസ്സിലായതു.

ഇപ്പോൾ എന്തോ പെട്ടന്നൊരു ഒറ്റപ്പെടൽ തോന്നുന്നു. ആതിനു എന്റെ കൂട്ടുകാരെ കുറ്റം പറഞ്ഞാ മതി. അവരാ എന്നെ കൊണ്ടു നടന്നു വഷളാക്കിയതു. നാലു ദിവസമായി ആരെയെങ്കിലും ഒക്കെ ഒന്നു കണ്ടിട്ടു. കരച്ചിൽ വരുന്നു! പക്ഷെ കരയാൻ ഒക്കുമൊ??? വീട്ടുകാരു കണ്ടാൽ എന്തു കരുതും? എനിക്കു വല്ല പ്രേമനൈരാശ്യവും ആണെന്നു തോന്നിയാ തീർന്നില്ലെ? അമ്മ ചൂലെടുക്കും!!!!

ഞാൻ ഒറ്റക്കുട്ടിയാണു. ഒറ്റക്കു കളിച്ചു ഒറ്റക്കു വളർന്നു… ഒടുവിൽ ഒരു 5 6 വയസ്സയപ്പോഴേക്കും ഒറ്റപ്പെടൽ ഒരു പുത്തരിയല്ലാതായി. 10 വയസ്സു കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും ഒറ്റപ്പെടൽ എന്നാൽ എന്താണു എന്നായി. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ബാക്കിയുള്ളോരെ അപേക്ഷിച്ചു ഒറ്റയ്ക്കാവുന്നതു എനിക്കൊരു പ്രശ്നമേയല്ലാതായി. പക്ഷെ ഇപ്പൊ ഇടക്കിടക്കു ഇങ്ങനെ വിഷമം തോന്നും. (അതിനു എന്റെ കൂട്ടുകാരെ മാത്രം പരഞ്ഞാൽ മതി.) ചിലപ്പോൾ ഘോരഘോരമായ വേദന നെഞ്ചിനുള്ളിൽ…. എന്നാലും ഇപ്പോഴും ഞാൻ മിക്കപ്പോഴും ഒറ്റക്കാണു നടക്കാറു. അതു ശീലമാണു.

ഒരു അബദ്ധത്തിന്റെ കത്ഥ പറയാം.

ഞാനും എന്നെ വഷളാക്കിയ കൂട്ടുകാരിൽ ഒരാളായ ചിന്നുവും കമ്പ്യൂട്ടർ ലാബിൽ കേറിയതാണു. ആതു കഴിഞ്ഞു ഹോസ്റ്റെലിൽ പോയിട്ടു വേണം ഒന്നിച്ചു വീട്ടിൽ പോകാൻ. ഏന്റെ പണി നേരത്തെ കഴിഞ്ഞു. ആവൾ വന്നോളും എന്നു കരുതി ഞാൻ അങ്ങു പ്പോയി. പക്ഷെ അവൾ ഇറങ്ങി വന്നു ഞാൻ ഇറങ്ങിയില്ല എന്നു കരുതി കാത്തു നില്ക്കുകയാണു ചെയ്തതു. കുരേ നേരം കഴിഞ്ഞാണു എനിക്കതു മനസ്സിലാകുന്നതു. ഒറ്റക്കു നടക്കാനുള്ള എന്റെ കഴിവിൽ ഞാൻ അഭിമാനം കൊണ്ടിരുന്നു എന്നും. അന്നാദ്യമായി വിഷമം തോന്നി

ഇപ്പൊ ഒൻപതരയായി. ഇനി ഓരോരുത്തരായി ഗുഡ്നൈറ്റ് പറഞ്ഞു തുടങ്ങും. താമസിയാതെ അമ്മയും കിടക്കും. പിന്നെ ഞാൻ ഒറ്റക്കാവും. സന്തോഷത്തോടെ ഒന്നുറങ്ങീട്ടു ദിവസം കുറേ ആയി. ഇവർക്കു വല്ലോം ഇതു വല്ലതും അറിയണോ? അമ്മയ്ക്കു താഴെ മൂന്നുപെരും കൂടെ ഉണ്ടേ. പിന്നെ മിക്കവർക്കും ആരെങ്കിലും കാണും അനിയനോ ചെട്ടനോ ചേട്ടത്തിയോ. അവർക്കൊക്കെ അറിയണോ ഒറ്റക്കിരിക്കുന്നതിന്റെ സങ്കടം. ആകെ എന്റെ ബെസ്റ്റ് ഫ്രെണ്ട് മാത്രമുണ്ടു എന്നെ മനസ്സിലാക്കാൻ. കാരണം അവളും ഒറ്റയാണു. പിന്നെ ചേട്ടന്മരും ചേച്ചിമാരും ദൂരെയുള്ളവർക്കും മനസ്സിലാകും. പക്ഷേ അവരൊക്കെ തിരിച്ചു വരുമല്ലോ…

ഈ കമ്പ്യുട്ടരിന്റെ മുന്നിലും ഇരിക്കാൻ തൊന്നുന്നില്ല. ഈ വിശാലസുന്ദരമായ ലോകം ഇങ്ങനെ തുറന്നു മലർന്നു കിടക്കുമ്പോൽ ഞാനിവിടെ ഇങ്ങനെ! ഇനി വയ്യ! ദൂരെ എവിദേക്കെങ്കിലും ഒത്തിരി ദൂരെ പോണം. ഒത്തിരി പുതിയ സ്ത്ഥലങ്ങൽ കാണണം. ഒരു ആൾക്കൂട്ടത്തിൽ തനിയേ ഇരിക്കണം.

തിരുവനന്തപുരത്തു നിന്നു വന്നതില്പ്പിന്നെ ജീവിതം ഒത്തിരി മാറിപ്പോയി. മിണ്ടാനാരും ഇല്ലാതായി. ഇവിടെ ജീവിതപ്രാരബ്ധമേറും. പിടിപ്പതു പണിയുണ്ടു എല്ലാർക്കും. ക്കൂട്ടുകാരെല്ലാം അങ്ങാണു. കണ്ടിട്ടു എത്ര വർഷമായി. മെസ്സേജുകലിൽ കൂടി കാണാതെ കാണുന്നതല്ലാതെ. . .

ഇങ്ങനെ എത്ര സമയം കളയുന്നു! അയ്യോ ഞാൻ പോട്ടെ!!!!